សិរី នៃកបិលមហាព្រហ្ម
សហជីវិន ផល – ទិត នៅពុទ្ធសាសនបណ្ឌិត្យ
(១៧ – ៤ - ៦៧)
រាល់តែពេលចូលឆ្នាំថ្មី
រឿងកបិលមហាព្រហ្មដែលចោទបញ្ហាអំពីសិរីចំពោះធម្មបាលមាណព គេតែងលើកឡើងមសំដែងជាសាធារណៈ
អស់កាលយូរលង់មកហើយ, តើយើងបានចាប់ភ្លឹកនឹកនាដល់ន័យដ៏មានខ្លឹមសាររបស់ពាក្យថា
សិរី នេះដែរឬទេ ? បើបាននឹកនាដែរ, តើអ្វីទៅដែលហៅថា
សិរី ?
តាមប្រភពរឿងព្រេងកបិលមហាព្រហ្មនេះ
បានឲ្យដំណឹងដល់យើងថា សម័យកាលនោះ ពិភពមនុស្សលោក
ឋិតនៅក្រោមទេវបញ្ជារបស់ព្រហ្មដែលនៅឯព្រហ្មលោក ។
ព្រះព្រហ្មបានចាត់ឲ្យកបិលមហាព្រហ្មមកគ្រប់គ្រង
ដឹកនាំមនុស្សលោកឲ្យប្រតិបត្តិតាមនូវអ្វីអ្វីគ្រប់យ៉ាងតាមទេវបញ្ជា
ដោយហេតុគេយល់ថា មនុស្សលោក ជាកូនបង្កើតរបស់ព្រះព្រហ្ម
គឺព្រះព្រហ្មហ្នឹងឯង ជាអ្នកបង្កើតពិភពលោកទាំងមូល ព្រមទាំងមនុស្សសត្វ
និងសារពើធម្មជាតិទួទៅ ។
ប៉ុន្តែ
ពិភពមនុស្សលោកនេះ
ត្រូវបានផ្លាស់ប្ដូរបរិនាយកថ្មីដែលមានជាតិជាមនុស្សដូចគ្នាវិញ
ចាប់តាំងពីខណៈដែលមាណពម្នាក់មានសញ្ជាតជាមនុស្សឈ្មោះ ធម្មបាល
បានជោគជ័យលើ កបិល មហាព្រហ្មក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហា
ហើយកបិលមហាព្រហ្មប្រគល់កិច្ចការដឹកនាំមនុស្សលោកឲ្យដល់ជាតិមនុស្ស
រួចលោកកាត់ព្រះសិរៈក្ស័យព្រះជន្មនោះមក ។
សេចក្ដីនេះ
សឲ្យដឹងថា ប្រហែលជាពេលពីមុនមក
ពុំទាន់មានជាតិមនុស្សណាម្នាក់ដែលមានសតិបញ្ញា
អាចនឹងដឹកណាំពីភពលោកយើងនេះបានឡើយ ទើបភារកិច្ចដឹកនាំនេះ
ឋិតនៅក្នុងកណ្ដាប់ព្រះហស្ដរបស់ព្រះព្រហ្ម ។ លុះក្រោយមក ជាតិមនុស្ស
កាន់តែចំរើនការចេះដឹងឡើងជាលំដាប់ រហូតដល់អាចគ្រប់គ្រងពិភពលោកដោយខ្លួនឯងបាន
ទើបព្រះព្រហ្ម ទ្រង់ផ្ទេរក្រសួងគ្រប់គ្រងដឹកនាំពិភពលោកនេះ
មកឲ្យមនុស្សលោកកាន់កាប់ផ្ទាល់ដោយខ្លួនឯងវិញ ។
ការកាត់ផ្ដាច់នូវសិរៈរបស់ព្រះព្រហ្ម
គឺជានិមិត្តរូបនៃការផ្ទេអំណាចសព្វយ៉ាង, បានសេចក្ដីថា
ព្រះព្រហ្ម លោកផុតអំណាចដឹកនាំពិភពមនុស្សលោក ចាប់តាំងពីត្រឹមនោះមក ។
ដើម្បីជាអនុស្សាវរីយ៍
និងដើម្បីសំដែងនូវកតញ្ញុតាចំពោះព្រះរាជហឫទ័យដ៏សប្បុរសរបស់ព្រះព្រហ្ម
ដែលបានប្រគល់អំណាច និងសិទ្ធគ្រប់យ៉ាងក្នុងកិច្ចគ្រប់គ្រងដឹកនាំពិភពលោក
មកឲ្យមនុស្សលោកដោយមេត្តាករុណានេះ ទើបបានជាមនុស្សលោក
តែងតែធ្វើពិធីយ៉ាងអធិករំឭកជីវប្រវត្តិរបស់លោក
ជារៀងរាល់ពេលចូលឆ្នាំថ្មីនេះឯង ។
រីឯបញ្ហា
ដែលព្រះព្រហ្មលើកមកចោទសួរជាតិមនុស្ស
ដើម្បីស្ទាបស្ទង់មើលសតិបញ្ញាការចេះដឹងនោះ គឺ បញ្ហាសិរី
។
ពាក្យថា
សិរី នេះ បើនិយាយឲ្យខ្លីថា អ្វី ៗ
ដែលជាប៉ែកខាងល្អប្រសើរ ហៅថា សិរី ទាំងអស់
ព្រោះវចនានុក្រមខ្មែរបានបញ្ជាក់ថា សិរី គឺ លំអ, លំអដែលគួរឲ្យស្រឡាញ់
; សួស្ដី, ស្រីសួស្ដី, មង្គល, ជោគ, សេចក្ដីសុខ, សេចក្ដីចំរើន, បុណ្យ, ភ័ព្យបុណ្យ, ភព្វព្រេង, សំណាងល្អ, ព្រេងសំណាងល្អ, ទ្រព្យ, ការមានបាន, លាភ, ឥស្សរភាព, តេជះ, អំណាច, រាជស័ក្តិ, ទិព្វស័ក្តិ, ភគវតី, លក្ស្មី
។ល។
ដូច្នេះ
គប្បីយល់ថា បានជាព្រះព្រហ្មលើយកសិរីមកចោទសួរមនុស្ស ព្រោះសិរីនេះ
អាចចាត់ទុកបានថា ជានិមិត្តរូបនៃឥស្សរភាពរបស់មនុស្សលោកហ្នឹងឯង ។
ឥឡូវ
យើងចង់ដឹងន័យខាងចំឡើយ របស់ធម្មបាលមាណព
ដែលលើកយកទឹកមកឲ្យឈ្មោះថាសិរីវិញ, ចំឡើយនោះថា សិរី នេះ
ពេលព្រឹកឋិតនៅត្រង់មុខ ព្រោះពួកមនុស្សតែងភ្ញាក់ឡើងពីដេក
ហើយយកទឹកមកលុបមុខរាល់តែពេលព្រឹក, ពេលថ្ងៃត្រង់ឋិតនៅត្រង់ដើមទ្រូង
ព្រោះពួកមនុស្សកាលណាតែក្ដៅខ្លាំង តែងតែយកទឹកមកលាបស្រឡាបដើមទ្រូង, ពេលល្ងាចឋិតនៅត្រង់ជើង
ព្រោះពួកមនុស្សតែងយកទឹកមកលាងជើងមុនទើបចូលដំណេក ។ បានសេចក្ដីថា
បើទឹក ទៅទទឹកនឹងអវយវៈណា, សិរី ក៏ឋិតនៅត្រង់អវយវៈនោះដែរ គឺ ទឹក
ហ្នឹងឯងជា សិរី ។
តើសមទទេ
? ចំពោះចំឡើយធម្មបាលមាណពនេះ ដែលលើក ទឹក
មកឲ្យឈ្មោះថា សិរី ។
តាមយោបល់ខ្ញុំ
ថាសមហើយ ព្រោះសម័យនោះ នៅប្រទេសឥណ្ឌា មានសាស្ដាច្រើនណាស់
ដែលប្រកាសលទ្ធោប្លែក ៗ ពីគ្នា ។ បណ្ដាលទ្ធិទាំងនោះ, មានលទ្ធិខ្លះ
គោរពភ្លើង, ខ្លះ គោរពសត្វអាសិរ្ពិស, ខ្លះ
គោរពដី, ខ្លះ គោរពខ្យល់ ។ល។ខ្លះ គោរពទឹក ។
ដើម្បីឲ្យបានចំណេញឥទ្ធិពលរៀងខ្លួន, សាស្ដាទាំងនោះក៏ខំសំដែងរឿងរ៉ាវក្នុងលទ្ធិរបស់ខ្លួនឲ្យឃើញអស្ចារ្យផ្សេង
ៗ ជាប្រភពបញ្ជាក់ថា លទ្ធិរបស់ខ្លួន ពិតជាលទ្ធិត្រឹមត្រូវប្រាកដមែន ។
ដូចលទ្ធិគោរពគោញី, មេលទ្ធិខំប្រឹងអួតសរសើរ
អំពីគុណសម្បត្តិគោញីថាជាព្រះនៃមនុស្សលោក, លទ្ធិគោរពភ្លើង, ក៏ប្រឹងពណ៌នា
អំពីលទ្ធិនៃព្រះភ្លើងថា ជាព្រះនពិភពលោកមនុស្សយើងដែរ ។
ឯលទ្ធិគោរពទឹក
ក៏ខំប្រឹងឆ្លៀតបញ្ចូលព្រះទឹក ទៅក្នុងទេវប្រវត្តិលើកតំកើងទឹកថា
ជាវត្ថុពិសេសបំផុតក្នុងលោក ដូចគ្នាដែរ ។ យ៉ាងហ្នឹងហើយ
បានជាទឹកក្នុងរឿងមហាព្រហ្មនេះ លោកចាត់ទុកថាជាសិរីរបស់ពិភពលោក
គឺគេចាត់ទឹកនេះទុកថា ជាវត្ថុស័ក្តិសិទ្ធិបំផុត
រហូតដល់មានតេជះអាចនឹងរំដោះយកឥស្សរភាពនៃមនុស្សលោក
អំពីព្រះព្រហ្មដែលជាកំពូលត្រៃលោកបានទៀតផង ។
ម្យ៉ាងទៀត
ទឹក នេះ ជារបស់យ៉ាងចាំបាច់របស់មនុស្សសត្វ
ព្រោះមនុស្សសត្វត្រូវការទឹក ដើម្បីរស់ ហើយក៏ជារបស់ចាំបាច់ម្យ៉ាងទៀត
គឺមនុស្សត្រូវការប្រើប្រាស់ទឹកសំរាប់ងូតជំរះកាយ, លាងសំអាតនូវអ្វី
ៗ ដែលប្រឡាក់ និងសំរាប់លាបស្រឡាបឲ្យត្រជាក់ ។ល។ ដូច្នេះ ល្មមតែចាត់ ទឹក
ទុកថា ជា សិរី បានមែន ។
ប៉ុន្តែ
បើឲ្យរឹតតែឲ្យសមជាងនេះទៅទៀត គឺទឹកដែលចាត់ទុកថាជា សិរី នេះ
សំដៅយក ទឹកចិត្ត ដ៏ត្រជាក់របស់មនុស្សលោក ។ មនុស្សក្នុងលោកនេះ
តែងមានភាពពុំស្មើគ្នា ដូចជាខ្លះមានកម្លាំងច្រើន, ខ្លះខ្សោយ, ខ្លះចេះ, ខ្លះល្ងង់, ខ្លះមានប្រាជ្ញា, ខ្លះអប្បប្រាជ្ញា, ខ្លះមានទ្រព្យច្រើន, ខ្លះក្រីក្រ, ខ្លះមានតេជះអំណាច, ខ្លះអាប់រស្មី
។ល។ ខ្លះជាមហាអំណាច, ខ្លះនៅទន់ខ្សោយ ។ ការខុសសភាពពីគ្នានេះ
បើមនុស្សក្នុងលោកពុំយកទឹកចិត្តដ៏ត្រជាក់ មកប្រើសម្រាប់លាងជំរះដោះស្រាយបញ្ហាផ្សេង
ៗ រវាងគ្នាទេ ពិភពលោកនេះ នឹងដើរទៅរករណ្ដៅភ្លើងអន្ដរកប្បយ៉ាងឆាប់រហ័ស
ព្រោះតែភ្លើងចិត្តដ៏ក្ដៅ ដឹកប្រទាញទៅ ។ ដូច្នេះ សិរី សំដៅយក
ទឹកចិត្ត ដ៏ត្រជាក់នេះ ឃើញថា ត្រូវហើយសមទៀតផង
ដែលពុំចាំបាច់កែប្រែទៀតឡើយ ព្រោះទឹកចិត្តដ៏ត្រជាក់
ជាសភាវៈអាចគ្រប់គ្រងពិភពលោក
ឲ្យបានសេចក្ដីសុខ សេចក្ដីចំរើន ជោគ
មង្គល តេជះ អំណាច ឥស្សរភាព ។ល។
រីឯភ្លើងភ្លើងចិត្តដ៏ក្ដៅវិញ ជាសភាវៈពុំមែនជាកត្តានៃសិរី
គឺវាពុំអាចគ្រប់គ្រងពិភពលោក
ឲ្យកើតសិរីដូចបំណងព្រះព្រហ្មបរមទេវៈនោះបានឡើយ ។ហេតុដូច្នោះហើយ
បានជា ទឹក នេះ លោកចាត់ទុកថាជា សិរី។
ដកស្រង់ពីទស្សនាវដ្តីកម្ពុជសុរិយាឆ្នាំ១៩៦៧.ថ្ងៃទី១ខែមេសា
 |
No comments:
Post a Comment